|
Sanki dün gibi, oysa aradan altmýþaltý yýl geçmiþ. Ýlk günümü hatýrlýyorum. Sabahýn erken saatlerinde Edirne-Karaaðaç istasyonuna vardýðýmda bardaktan boþanýrcasýna yaðan yaðmurda etrafýmý þaþkýn þaþkýn incelerken, ayný trenden inen insanlarýn sadece ben olmadýðýmý anlamakta güçlük çekmedim.
Ellerinde tahta bavullarý ile daha sakalý çýkmamýþ pek çok genç ile tren yolculuðu yaptýðýmý gördüm. Yaðmurlu ve soðuk olan havaya raðmen hiçbirimizin üzerinde palto ya da pardesü yok. Belli ki hepimiz, esnaf, memur ya da çiftçi çocuklarýyýz.Görünürde hiçbirimiz, diðerimizden farklý koþullarda deðil. Dar gelirli aile çocuklarýyýz.
Ýstasyon binasýnýn saçak altýnda yaðmurun azalmasýný, dinmesini beklerken birbirimize bakýþtýk. Kimse, kimseyi tanýmýyor. Herkeste bir ürkeklik ve çekingenlik var. Ürkerek de olsa birbirimize sokulduk, tanýþtýk. Belli ki hiç birimiz daha önceden Edirne'ye gelmemiþ, yabancýsýyýz buralarýn.
Çok geçmeden gurbet ellerine, ayni amaç için düþtüðümüz anlaþýldý. Yaðmur azalacaðýna daha da þiddetlendi. Soðuk hava içimizi kazýdý. Birbirimize daha da sokulmak zorunda kaldýk. Bir süre bekledik. Ne gelen var ne de giden. Ortalýk ta daha aðarmamýþ.
Sabah ezanýnýn okunmasý ile birkaç yaþlýyý görür gibi olduk. "Edirne burasý mý?" diye sorduk. Aldýðýmýz yanýt "Hayýr burasý Edirne'nin istasyonu, þehre gidecekseniz ileride yolcu bekleyen faytonlara gitmeniz gerekiyor. Acele edin, daha hayli yolunuz var"..
Sanki sözleþmiþ gibi hep birlikte faytonlara doðru yöneldik. Biz, "Edirne Erkek Öðretmen Okulu'na gitmek istiyoruz" deyince faytoncular ‘’Gelin bakalým gençler, binin faytonlara" yanýtý ile faytonlara dörder, beþer kiþi bindik. Faytonlar arka, arkaya yola dizildiler, sanki düðün alayý gibi. Ýlk heyecan ve telaþ geçince konuþmaya baþladýk. Rahatlamýþtýk. Balýkesir'den, Çanakkale'den, Manisa'dan, Muðla'dan.. þuradan buradan gelen öðretmen adaylarý olduðumuz ortaya çýktý.
Þiddetli yaðýþ ve soðuðun da etkisi ile biraz daha sokuluyoruz birbirimize. Fayton yolculuðumuz süresince sohbetimiz koyulaþtý, sanki ayný kasabadan gelen ve ayný okuldan mezun olmuþ arkadaþlar gibi olduk. Kardeþliðimiz faytonda baþladý. Haydi koparabilirsen kopar, ayýrabilirsen ayýr bakalým bizi birbirimizden. Bu birliktelik, dostluk ve güvenirlilik sürdü gitti ta ki bugüne kadar. Yarýnlarda da bir deðiþiklik olacaðýný sanmýyorum.
Merak ediyoruz; "Edirne nasýl bir Þehir, Yeni Okulumuz nasýl, yuvamýz nasýl". Ýrfan ordusuna katýlýyoruz. Heyecanlýyýz ama çok ta mutluyuz. Bugünden itibaren sürecek olan üç yýllýk beraberliðimiz gurbetteki ilk günümüzde baþladý bile. Bu üç yýl içersinde nelerle karþýlaþacaðýz, acý ve tatlý günlerimiz olacak, akacak göz yaþlarýmýz sevinçten, mutluluktan ve üzüntüden mi, akacak bilemiyoruz.
Tunca ve Meriç nehirlerinin üzerindeki tarihi köprülerin üzerinden geçiyoruz. Selimiye Camii görkemli haþmeti ile görünüyor. Ortalýk ýþýmaya baþladý. Edirne yýllarca Osmanlý'ya baþkentlik yapmýþ bir serhat þehri.
Þehir içine girdiðimizde etrafý seyrediyoruz, baþýmýzý bir saða, bir sola döndürerek film izler gibi etrafý gözetliyoruz. Edirne görünüþe göre güzel bir Þehir. Faytoncuya "Öðretmen Okulu þehrin içinde mi?" diye soruyoruz. "Geldik sayýlýr, beþ dakika sonra sizi Okulunuzun kapýsýnda indireceðim" yanýtýna seviniyoruz. Faytondan iniyoruz, büyük bir bahçenin ortasýndaki görkemli Okulumuza doðru yürüyoruz. Etrafta kimsecikler yok. Yirmi beþ, otuz kiþiyiz, Bina giriþ kapýsýnýn zilini çalýyor ve açýlmasýný bekliyoruz. Hepimiz heyecandan ölecek gibiyiz. Az sonra aramýza baþka araçlarla gelenler de katýlýyor. Büyük bir grup oluyoruz, tanýþýyoruz, konuþuyoruz…
Kapýnýn açýlmasý ile kendimizi Ýrfan Ordusunun içinde buluyoruz. Üç koca yýlý dolu dolu geçirdiðimiz yuvamýzda nesli tükenmiþ, bilgili, becerili ve gerçek anlamda Atatürk Ýlkelerine baðlý Yurtsever Öðretmenlerimizin tezgahýnda yoðuruluyoruz.
Yýllar ne çabuk geçiyor dün Öðretmen adayý olarak girdiðimiz bu yuvadan bugün Genç ve heyecanlý Öðretmen olarak mezun oluyoruz. Birer misyoner gibi yurdumuzun Doðu ve Güneydoðu bölgelerindeki bizi bekleyen, bizden feyiz almak isteyen yurt çocuklarýnýn yanýnda buluyoruz kendimizi.
Hepimiz mutluyuz. Görev yerlerinin yetersizliði, yetkililerin ilgisizliði moralimizi bozmuyor. Olumsuz þartlar bizim için hiç de önemli deðil. Moralimiz çok yüksek. Kendimizle rekabet edercesine yýlmadan çalýþýyoruz. Edirne Öðretmen Okulu’undaki öðretmenlerimizce bize üç yýl boyunca; Çok çalýþmayý, asla pes etmemeyi, mücadeleyi ve zaman içersinde eðitim ve öðretimde asla yerinde saymamayý, hamle yapmayý deðiþik makamlarý hedef etmemiz sürekli olarak telkin edildi. Hep hedef büyüttük.
1950-1951 ve 1951-1952 yýlý mezunlarýnýn bugününe baktýðýmýzda Milli Eðitim’in bütün kademelerinde, yurt içi ve dýþýnda üst düzeyde çalýþanlarýmýz, yerel yönetimlerde Belediye Baþkanlýklarý, parlamento da milletvekilliði yapan kardeþlerimiz, üniversitelerde profesör olarak hizmet yapanlarýmýz, Hukuk Fakültesini bitirerek avukatlýk hakimlik ve savcýlýk yapan arkadaþlarýmýz olduðu gibi, özel sektörde baþarýlý yöneticilerimiz, ticaret ve sanayide kendini tüm Türkiye’ye kabul ettirmiþ arkadaþlarýmýz baþarýlý iþadamlarýmýz hep bu 250 idealist öðretmen arasýndan çýktý.
Bizler aslýmýzý hiçbir zaman unutmadýk. Yaþýmýz ilerlese de birlikteliðimiz, paylaþýmýmýz ve birbirimize hitabýmýz hiç deðiþmedi. Dün ne ise bugün de o'yuz. Aramýzda hiçbir zaman kopukluklar olmadýðý gibi sýnýf farký da yaratmadýk.
1976 yýlýndan itibaren yurdumuzun deðiþik kentlerinde topluca buluþuyor ve geçmiþi yad ediyoruz. Bugün Ak saçlý delikanlýlar olarak maalesef sayýmýzý ayný tutamadýk, çok fire verdik. Ölenleri her zaman anýyor ve gönlümüzde yaþatýyoruz.
2015 yýlýna geldik. Geleneksel olarak yaptýðýmýz toplantýlarýmýzý bu yýl Bodrum Bitez Garden Life Hotel'de yapacaðýz. 1-3 Mayýs 2015 tarihlerinde bir arada olacaðýz.
Baþlangýçtan bugüne 250 gençten geriye kalan Ak saçlý delikanlýlar olarak bir araya geldiðimizde görev ünvanlarýmýzla deðil, 65-66 yýl önceki dille konuþuyoruz. Astlýk, üstlük bizim felsefemizde yok. Üzüntü ve sevinç, acý ve tatlý, baþarmak ve gururlanmak ortak paydamýz.
Yaþadýðýmýz sürece bu sevgi, bu beraberlik Edirne Erkek Öðretmen Okulu ruhu silinmeyecek. Kendimizle ne kadar gurur duysak azdýr. Galiba biz farklý yetiþmiþiz. Rahmetli hocamýz arkadaþýmýz Beden Eðitimi Öðretmenimiz Nedim Hýzlýlar, ne zaman bir araya gelsek bize "Çocuklar siz farklý öðrencilerdiniz seçilerek öðretmen okuluna geldiniz" sözleri gerçeði yansýtýyor.
Biz farkýmýzý ölene kadar da sürdüreceðiz. Geride býraktýklarýmýz bizimle ne kadar gurur duysa azdýr…
ÝLHAN BAYKAL (Nisan 2015)
Ýlhan Baykal hakkýndaki diðer yazýlar
Gsterim: 3188 | E-posta
|
