Bu yazının başlığını çok bilindik ve argosu fazla bir atasözüyle atmaya niyetlendim.
Çünkü aşağıda anlatacaklarımı ancak o söz özetlerdi.
Sonra kendime yakıştıramadım.
Mesele 65 yaş üstündeki vatandaşlara tanınan ücretsiz seyahat hakkı.
Hükümet çok yerinde bir kararla 65 yaşın üstündeki vatandaşlara ücretsiz seyahat hakkı tanıdı.
Emeklilik sonrası evlerine kapanan yaşlıları sokağa çıkartacak, nefes aldıracak bu kararın uygulaması ise bazı sıkıntılar yarattı.
Yaşlı vatandaşlarımız bu karar sonrasında belediye otobüsleriyle birlikte halk otobüslerinden de ücretsiz olarak yararlanıyor.
Evet, belediye otobüsleri kamu hizmeti veriyor.
Oluşacak zarar kamudan karşılanabilir.
Ama halk otobüslerinin taşıdığı yaşlı yolculardan para almaması o otobüslerin sahiplerinin zarar etmesi anlamı geliyor.
Burada hükümet yaşlıların oyuna yönelik bir politika yapıyor.
Parasını da halk otobüsü sahiplerine ödetiyor.
Bu adaletsiz bir uygulama.
Oysa bunun çok kolay bir çözümü var.
Ücretsiz seyahat hakkından yararlananların sayısı elektronik kartlarla tespit edildikten sonra bunların ücreti halk otobüsü sahiplerine oluşturulacak bir fondan ödenebilir.
Aksi takdirde bu işin devamı olmaz ve bir yerde patlak verir.
..
Pırlanta

Vaktiyle zengin bir kuyumcu, yıllarca yanında yetiştirdiği çalışanını imtihan etmek ister.
Onun eline iri bir pırlanta verip; “Oğlum” der “Bunu al, önüne gelen esnafa göster,
kaç para verdiklerini sor, en sonra da başka bir kuyumcuya göster.
Hiç kimseye satmadan sadece fiyatlarını ve ne dediklerini öğren, gel bana bildir.” Çalışan elinde pırlanta bir bakkal dükkanına girer ve “Şunu alır mısınız?” diye sorar.
Bakkal parlak bir boncuğa benzettiği mücevheri alır; elinde evirir çevirir sonra;
“Buna bir tek lira veririm. Bizim çocuk oynasın” der. Çalışan, teşekkür edip çıkar.
Bir manifaturacıya gider. O da parlak bir taşa benzettiği mücevhere ancak bir beş lira
vermeye razı olur. Üçüncü olarak semerciye gider; “Buna ne verirsiniz?” diye sorar
Semerci şöyle bir bakar, “Bu der benim semerlere iyi süs olur.
Bundan kaş dediğimiz süslerden yaparım. Buna bir on lira veririm.”
Çalışan en son olarak kuyumcuya gider. Kuyumcu mücevheri görünce yerinden fırlar.
“Bu kadar büyük pırlantayı nereden buldun?” diye hayretle bağırır ve hemen ilâve eder.
“Buna kaç lira istiyorsun?” çalışan sorar; “Siz ne veriyorsunuz?” “Ne istiyorsan veririm.”
Çalışan, “Hayır veremem” diye taşı almak için uzanınca kuyumcu yalvarmaya başlar;
“Ne olur bunu bana sat.
Dükkânımı, evimi, hatta arsalarımı vereyim.”
Çalışan emanet olduğunu,
satmaya yetkili olmadığını, ancak fiyat öğrenmesini
istediklerini anlatıncaya
kadar bir hayli dil döker.
Patronun yanına dönen Çalışan büyük bir şaşkınlık
içinde macerasını anlatır.
Kuyumcu Patron sorar; “Bundan ne anladın?”
Çalışanın verdiği cevap çok doğrudur;
“Bir şey ancak değerini bilenin yanında kıymetlidir.”

İnternetten
 

İlk Yorumu Siz Yazın

Yorum Yaz

Lütfen Yorumlarınız Haberin Konusuna Uygun Olsun. Kişisel Sözlü Kelimeler Silinecektir.
Adınız:
Başlık:
BBCode:
Yorum:
Güvenlik Kodu:*
	Bu Habere Yazılan Yorumlar Hakkında E-Posta Aracılığıyla Bilgilendirilmek İstiyorum