|
Benim Geyve maceram çok küçük yaşlara kadar iner. 5-6 yaşlarında ya vardım ya yoktum. Her ay, Geyve’nin hemen girişindeki Verem Savaş Dispanseri’ne gelmek zorundaydım. Çocukluk işte, Geyve’ye geleceğim günler benim için heyecan yüklüydü. Sabah erkenden kalkar, annemle hazırlanmaya başlar ve gizemli sayılabilecek yolculuğa çıkardık. Özellikle Alifuatpaşa’dan, II. Bayezid’ın yaptırdığı o dar köprüden geçmek hayal dünyamı harekete geçirirdi. Sakarya nehri, köprü, demiryolu, çınar ağaçları, kestane ağaçları çocukluğumun esrarlı masal kahramanlarıydı. Neyse, hayalimdeki Geyve, Alifuatpaşa’daki bu köprüyü geçtikten sonra başlardı ki, hâlâ öyledir.
Dispanser’de doktorların hep ciğerlerimden bahsettiğini hatırlıyorum. Hatta bir keresinde ‘’neyim var’’ diye sorduğumda, ne demekse, ‘’ciğerlerinde duman var’’ dediler. Bunu duydum ya, bu benim çocuk muhayyilemde hemen ‘’ciğerlerimde bulut var’’a evrildi. Ne gülerlerdi bana; ‘’ciğerlerimde bulut var’’ dediğimde. Ciğerlerinde mavi gök, mavi bulut, bin umut taşıyan çocuk, hasta çocuk. Sanırım ince hastalık (verem) başlangıcıydı. Ayda bir kere buraya gelip muayene olmam gerekiyordu. Her gelişimde beni basküle çıkarır tartarlardı. En çok da bu hoşuma giderdi, buna sevinirdim. O küçücük aletin benim kilomu bilmesine şaşardım. Hayalimde o aleti alır evimize getirirdim. Benim olurdu.
Burada çalışanları hep güler yüzleriyle hatırlıyorum ki o zamanın doktor ve hemşirelerini gülerken görmek pek mümkün değildi. Hasta olmanıza içerlemiş gibi davranırlardı size. ‘’Ne oldu?’’, ‘’niçin hastalandın’’, ‘’kendinize biraz dikkat edin canım’’, ‘’yine mi sen geldin’’… Evet, yine ben geldim, mahkemeye mi geldik hastaneye mi, diyemiyorsunuz. Oysa, Lokman Hekim, hekimliğin olmazsa olmaz ilk şartının ‘’güler yüz’’ olduğunu söylüyor. Güler yüz, tatlı dil, müşfik el.
Aman ha, doktor dostlar alınmasın, sözümüz geçmişe yönelik, meclisten taşra.
Konuyu dağıtmayalım, Dispanser’de, annemin uzaktan bir akrabası olan Muzaffer (Öner) dayım vardı. ‘’İlimbeyli’’ydi. Her gittiğimizde, eğer oradaysa, bizi güler yüzle karşılayan Muzaffer dayım, uzun boylu, zayıf-kuru, içinin güzelliği dışına/yüzüne yansımış bir insandı. Annemin ifadesiyle ‘’melek gibi’’ bir insandı. Naifti. Geyve’den evliydi. Burada yaşıyordu. Onun, bizim köyden (Karaçam) geçip kendi köyüne (İlimbey) giderken sürekli yanında taşıdığı siyah kocaman bir çanta vardı. Kalın camlı gözlüklerini de ekledik mi bizim için tam bir doktor portresiydi bu. Çantasında neler vardı acaba, hep merak ederdim. Zaman zaman bu çantayı açıp bazı insanlara/hastalara ilaç verdiğini de hatırlıyorum. Çok yaşamadı Muzaffer dayım, annem bir kere daha haklı çıktı.
Babaannemle de çok gelip-gittik Geyve’ye. Uzun ikna çabaları sonucunda şehit/yetim aylığı bağlamışlardı seksen yaşından sonra ona. Başta, böyle bir şeyi kendisine teklif etmek isteyenlerle konuşmadı bile. Cevabı çok netti, sertti: ‘’Ben şehit babamın parasını almam, ben bu dünyadaki hiçbir mükâfata talip değilim!’’
Araya ben girmiştim ve babaannem ‘’tamam’’, demişti, ‘’öyleyse olur’’ demişti… İşte bu parayı Ziraat Bankası’ndan almaya gelirdik babaannemle Geyve’ye. Hikâyesi de önümüzdeki yazıya kalsın babaannemin bu yetim aylığını almaya nasıl ikna olduğunun.
Muharrem Dayanc hakkındaki diğer yazılar
Gösterim: 2382 | E-posta
|
