|
ANNEM (Hikaye)
Ah benim güzel anneciðim, çilekeþ anneciðim, gariban anneciðim. Keþke mümkün olsa da o hain, melun, kötü günü hiç yaþamamýþ olsaydýk; keþke þimdi yanýbaþýmda olsaydýn.
Annemin ilk çocuðuydum, o kötü günde de sanýrým on beþ yaþlarýnda filaným. Annem koþ Zehra git Hatçe teyzeni çaðýr, anamýn sancýlarý baþlamýþ koþup gelcekmiþsin de.
Bi koþu gittim, Hatçe teyzeyi aldým geldim. Evde babam, babannem, yengem hiç kimse yok, fýndýk toplamaya uzak bahçeye gittiler. Anam inim inim inliyor, kardeþlerim bahçede oynuyor.
Annem doðuracak ama ben de telaþlý deðilim, Hatçe teyze de; çünkü annem altýncý çocuðunu doðuracak ve biz aslýnda alýþýðýz bu durumlara.
Hatçe teyze benden boyna biþeyler istiyor ama beni anamýn yanýna sokmuyor; ben de girmeye kalkmýyorum zaten, hem ayýp hem günah diye. Kapý altýnda sessiz soluksuz bekliyorum, kardeþimi görmek için.
Annemin inlemeleri hiç dinmiyor; ayaklarýmýn üstüne çöküyorum kulaklarýmý týkayýp bir an önce bu içimi daraltan, beni geren doðumun bitmesini diliyorum. Hatçe teyze ara ara odaya girip çýkýyor, hay Allah tüh tüh ne yapsak diye hayýflanýyor, ara ara da anneme seslenip hadi be kýzým az gayret diyordu. Sonra annemin çýðlýklarý duyuldu, Hatçe teyze elime kan dolu bir leðen tutuþturup koþ kýzým bunu boþalt da getir yine bana dedi. Aklým çýktý o leðendeki kaný görünce. Sonra bir leðen daha, sonra biraz daha. Bebek doðmuþtu, annemin yanýna girdim ama annemde ne ses vardý ne soluk. Bebeðin eþyalarýný verdim Hatçe teyze bi güzel kundak yapýp sardý sarmaladý kardeþimi ama morali bozuktu, babanlar çabuk gelse de anneni kasabaya doktora götürsek diyordu.
Korktum, çok korktum; çekildim bir köþeye sessiz sessiz hem aðlayýp hem annemi kurtarsýn diye Allaha dua ettim.
Garibandý benim anam, yorgundu, bitkindi, biçareydi. O zamanlar çok farkýnda olmasam da þimdilerde hatýrladýkça daha bir iyi seçiyorum olup biteni.
Zayýf, nazlý, hisli bir kadýndý anacým. Onu zaten ya hamile hatýrlarým, ya aþ ererken kusan haliyle hatýrlarým ya bebek emzirirken ya da sýrtýna baðladýðý bebeyle ekmek yapmaya çalýþýrken, bað, bahçe kazarken, bir de dayak yerken.
Hiç unutamadýðým ise kardeþimin öldüðü gece babamdan ve babaannemden yediði dayak.
Tarladan gelen annem akþam da bir sürü iþ yaptýktan sonra gece uyumayan kardeþimi emzirirken uyuyakalmýþ ve kardeþim boðulup ölmüþ.
Caným annem periþan, korkak, piþman; kuþ gibi çýrpýnýyor evladý geri döner mi diye. Babam ve babaannem de vay sen nasýl uyursun, çocuða niye düzgün bakmadýn, sen neden dikkat etmedin deyip garip anamý hepten mahvettiler. Zaten yavaþ sessiz olan kadýncaðýz bu suç altýnda hepten ezik, silik soluk bir kadýn oldu; vicdan azabý da vardý elbette.
Ablalarýný çok özlerdi annem; iki ablasýnýn çocuklarýnýn adýný kardeþlerime vermiþ, yeðenlerini de kardeþlerimle beraber sever gibi oluyormuþ, öyle derdi hep.
Babam güçlü kuvvetli boylu poslu, yakýþýklý bir adamdý, biraz da merhametsizdi. Þimdilerde daha iyi anlýyorum ki anacýðým koca gün tarla, bahçe, inek, buzaðý, çamaþýr, yemek, çocuklar derken bin çeþit iþ yapýyor, ya karnýnda ya sýrtýnda bebek taþýyor bir yandan da gece babama kadýnlýk yapýyordu. Nasýl dayansýn zavallým uykusuzluða, yorgunluða.
Sevgi yok, insan yerine koyan yok, ana baba kardaþ yok, eþ dost yok, yok oðlu yok. Köy dediðim zaten ýrak bir dað köyü, yirmi kiþi ya vardý köyde ya yoktu.
Akþam oldu babamlar tarladan geldi. Anam hiç gözünü açmýyordu, kardeþimi bile gözü görmedi alýp bi yol emziremedi.
Hatçe teyzeye gece vakti oldu " dedi babam, bu saate ne yol bulunur ne iz. Zaten harap olmuþ, bu gece dinlensin az kendine gelsin, sabah varýr doktora götürürüz dedi.
Anacýðým sabahý göremedi, daldýðý uykudan hiç kalkamadý. Sarý rengi hepten sarardý, yüzündeki keder gitti, gülümseyen bir yüzle bize veda etti. Ardýnda çocuðu olmayan erkek kardeþi içinde bir hediye býrakmýþtý.
Ahh þimdi olsa anacýðým, þimdi olsa ne çok rahat ettirirdik onu.
Sonradan ilçeye göçtük, þehirlilerin evi gibi ev de yaptýk, kýzlý erkekli bütün kardeþler hepimiz iþ güç sahibi olduk, yuvalarýmýzý kurduk.
Babam da erkek kardeþlerimle beraber oturuyor, annemden sonra genç yaþta dul kalmasýna raðmen tekrar evlenemedi, çünkü hiç kimse ona kýzýný kardeþin vermek istemedi.
Reyhan Karagöz Çetin
Reyhan Karagöz Çetin hakkýndaki diðer yazýlar
Gösterim: 1839 | E-posta
|
