Az bir zaman kaldı referanduma.
Özellikle son seçim öncesinde başlayan gerginlik bir türlü bitmek tükenmek bilmedi. İşin buralara varacağını iyi kötü kestirmiş, bir çoğumuz iktidara karşı var gücümüzle muhalefet yapmıştık. Siyasi düşünce tarzımızdan değil, tehlikeyi önceden sezmiş olmamız nedeniyle.

İktidar ve ülke içinde büyük güç kazanan Gülen cemaati arasındaki tartışmalar iftiralar bizi ve memleketimizi büyük bir kaosun içine atmıştı. İslam dünyasındaki yangının farkındaydık, Arap Baharı adıyla yakılan cehennemin ülkemizi de sarabileceği konusunda endişeliydik, iç savaştan, bölünmekten korkar olmuştuk.
İktidarın azalan oylarına rağmen birleşemeyen muhalefetin sayesinde AKP tekrar iktidar oldu; ardından bizi 15 temmuza taşıdı, sonra da referanduma.

Şimdilerde televizyon açmaya korkar olduk, her kanalda siyaset, iftira, karalama, yalan.

Ne azalan ormanlarımız umurumuzda, ne erozyon, ne denizlerde nesli tükenen canlılar, ne bakliyatı şekeri bile ithal etmek zorunda kalışımız. Ozon tabakasındaki kara deliği unuttuk, pusuda yatan depremi de, kentleri yaşanmaz hale getiren alt yapı sorunlarını da. Sıra sıra kapısına kilit vurulan fabrikaların yerine sadece asfalt üretimi yapılır, kentler kasabalar griye boyanır oldu. Alt yapısı ellenmeden, yıkılan beş katlı binaların yerine otuz kırk katlı binalar yapılıp, bir kaç yolla süslenişini saf saf izler olduk.

Sınır komşularımız yetmedi Avrupa ülkeleri ile bile papaz olduk. Birgün ABD bir gün Rusyaya kafa tutar olduk. Sürekli bir böbürlenme içindeyiz ama kabul etmek gerekir ki bize bizden başka kıymet veren yok. İtibar sıfır oldu, istenmeyen adam ilan edildik. Nedense dindar söylemlerle yola çıkan iktidar asla tevazu örneği sergilemiyor, kendinde kusur aramıyor, bütün dünyanın bizi kıskandığına dair savunmalar yapıyor.

Liderimizi bir gün peygamber, bir gün halife ilan edenler çıkıyor. Bazen insanlar sevmenin dozunu kaçırıyor diyeceğim ama bakıyorum ki lider bir kez bile çıkıp da günahtır ayıptır demiyor, beni peygamber ilan etmek dine aykırı demiyor; demek ki bu söylemleri yerinde buluyor.

Evet mi çıkar sandıktan hayır mı bilmiyorum. Bildiğim tek şey iktidar çok korkuyor evet çıkmamasından. Tüm gücüyle bastırmak susturmak için çabalıyor. Bu amaç uğruna her yol mübah; harcanmayacak, üstüne basılıp geçilmeyecek tek kutsal kavram yok.

Halbuki hayır bile çıksa istedikleri oldu. Harcandık, bölündük, çirkinleştik. Bütün olmamız zor artık.
Gördük ki tek partilik bir iktidar, üstelik de dindar bir iktidar, üstelik de ezilmişlik demagojileri ile başa gelen iktidar kendisini sevmeyen yüzde elliyi yok sayıp ayrı bir dünya kurdu yandaşlarına.

Diğer seçimlerde gördüğüm bir sıkıntı vardı. Halkın büyük bir kısmı iktidara kızsa bile muhalefette ülkeyi yönetecek bir lider olmadığına inandırmış kendini, koalisyonlardan korkar olmuş. Özellikle Hollanda da kurulması beklenen dörtlü koalisyon beni çok düşündürdü.

Bizler ne oldu da çok seslilikten korkar olduk. Ne zaman tek kişilik bir söyleme, dayatmaya razı olduk.
Neden koalisyonlarla aslında halkın büyük bölümünün temsil edildiğini unuttuk.
Çünkü bizler gönül yapmayı unuttuk. Başkalarının mutluluğundan da mutlu olmayı unuttuk. Geçmişle ilgili yaşadığımız haksızlıkların öcünü almaya kalktık, memleket çıkarlarını değil kendi egomuzu düşünür olduk.Bizler bencilleştik, hep bizim doğrumuz ön planda olsun istedik. "Akıl akıldan üstündür" sözünü unuttuk. Her canın başka bir meziyetle doğduğunu, yeteneklerimizi, bilgi ve görgümüzü paylaşmamız gerektiğini unuttuk. Köylü olmadan şehirdekinin yaşayamayacağını, şehirli satın almazsa köylünün ürününü satamayacağını unuttuk.
Mektepli alaylı birbirinin tecrübesini umursamaz oldu.

Yüzde doksanımız müslüman derken birbirinin hakkına hukukuna saygı göstermeyen, hak yemekten korkmayan, gücü elde tutmak uğruna her zulmü yapan insanlara tanık olduk.

Biz onurumuzu, aklımızı, tecrübelerimizi kullanmazsak, biz bir olmayı öğrenmezsek bugün bu iktidar güder bizi, yarın başka bir tanesi. Partilerin ismi değişir, liderlerin de; biri gider diğeri gelir ama değişen birşey olmaz.
Bugün ihtiyacımız bizi yönetenlerin değil bizim yani halkın değişmesi, kendine gelmesi.

İş işten geçmeden, doğruyu yanlışı görmemiz, haksızlığa sadece kendi adımıza değil, insanlık adına karşı durmamız gerekiyor; yoksa sahiden yazık olacak bu canım memlekete de, bizlere de.

Reyhan Karagöz Çetin

Yorumlar (1)

Yorum Yaz

Lütfen Yorumlarınız Haberin Konusuna Uygun Olsun. Kişisel Sözlü Kelimeler Silinecektir.
Adınız:
Başlık:
BBCode:
Yorum:
Güvenlik Kodu:*
	Bu Habere Yazılan Yorumlar Hakkında E-Posta Aracılığıyla Bilgilendirilmek İstiyorum