|
Yaşlılık bu dünyanın fani olduğunu bize gösteren bir ispatı bir delilidir. Biz insanoğlunun aciz, ölümün gerçek olduğunun işaretidir ihtiyarlık. En önemlisi Yüce Allah'ın baki ve kudretinin sonsuz olduğunun açık bir delilidir. Nitekim kutsal kitabımız Kuran-ı Kerim buna şöyle bir izah getiriyor:
'Kime uzun ömür verirsek biz onun yaratılışını (gençliğini, güzelliğini) bozar, gücünü azaltır, beli bükük hale getiririz. Onlar bunu hiç düşünmezler mi?'
Yaşlılığın yanında eğer yoksulluk, hastalık veya yalnızlık ta varsa işte o zaman bu dünya hayatı bizim için tam bir çetin sınav yeri haline geliyor.
Bakın! Özellikle göç veren köylerimize. Daha rahat bir dünya hayatı için göç edilen köylerimizde, maddi imkânsızlıklar içinde terk ettiğimiz, bıraktığımız; annelerimiz, babalarımız, dedelerimiz, ninelerimiz' Zar zor tütmeye çalışan bacaların altında kalan büyüklerimiz. Kırık dökük kapılar ardında hayatlarını sürdürmeye çalışan ecdadımız' 'Canımdan çok seviyorum' dediğimiz veya kendimizi kandırdığımız fakat terk ettiklerimiz'
Daha da kötüsünü dile getirmek gerekirse eğer; kimi kimsesi kalmamış tek başına yaşamaya çalışan bir ihtiyar dede, bir ihtiyar nine. İşte sözün bittiği yer, dillerin susma hakkını kullanmak istediği an.
Üç ayda eline vakıflardan gelen beş on lira. Onu da harcamaya eli varmıyor. 'Olurda bu evde yalnız başıma ölürsem, kefen param olur' deyip yetmiş seksen yıl üzerinde yattığı yün döşeğinin içine saklıyor. Tabi tedavülden kalkmadıysa, fare güve yemediyse dilekleri yerine getirecek.
'Bu zamanda hala böyle kimseler var mı?' demeyin; zira hemen hemen her köyde bir iki hane var. Maalesef gerçek.
Bu kimsesizler için başlatılan ev projesi devam ediyor bildiğim kadarıyla. Son örneğini Çamlık Köyünde görüyoruz. Mustafa Amcaya yapılan ev çok güzel ve çok güzel bir paylaşma örneği. Bütün köylerimizde ki kimsesizler için acilen, önümüzde ki kış ayına girmeden bu proje yaygınlaştırılmalı. Elinden ekmek yediğimiz su içdiğimiz bu güzide büyüklerimiz, elli yıl önceki şartlarda yaşamaya hakları yoktur. Hakları; bizim şartlarımızda yaşamaktır.
Bir örnek vermek istiyorum ama utanıyorum açıkçası. Ne yazmaya ne söylemeye cesaretim var. Fakat bu gibi anıları paylaşmak bazen ister istemez uyanmamıza vesile oluyor.
Hacıosmanlar Köyünde lakabı doktor olan bir Mehmet Ağabeyimiz vardı. Öleli on beş yıl olmuştur yanılmıyorsam. Annesiyle beraber yaşardı. Güzel sesiyle ezan okuduğu zaman köylü beş dakika sanki esas duruşa geçer, onun ezanını dinlerdi.
Annesini kaybedince psikolojik bunalımlara girdi. Evinde ne elektrik ne su vardı. Camları kırık, naylon kaplıydı. Belki aylardır yıkayamadığı güğümünü köyün çeşmesinden doldurur borularını tellerle birbirine
eklediği teneke ördek sobasında kaynatır çayını demlerdi. Utanarak arkasını dönerek en yakın komşusuna gider ekmek isterdi.
Utanması gereken aslında bizdik. Kafasını yerin dibine geçirmesi gereken birileri varsa o da Doktor ( Mehmet Abi) değil bizdik. Giderken bizlere unutamayacağımız şeyleri öğretti ve öyle gitti. Bir insan elektrik olmadan su olmadan aile olmadan yalnız başına nasıl yaşar nasıl ölür? Öğrendik!
Veya öyle sandık. Ama yanıldık. 'Yaşlılık Allah tan dır' deyip kendimizi aklamaya çalışmayalım. Onlar kazanarak biz kaybederek gidiyoruz bilinmeyene doğru. Hangimizin akıbeti belli ki bu kadar emin adımlarla
ilerliyoruz dünya-ahiret yolunda.
"Müslüman Müslüman'ın kardeşidir. O'na zulmetmez onu yalnız bırakmaz, bir kimse Müslüman kardeşinin ihtiyacını karşılarsa, Allah da ona yardım eder. Bir kimse bir Müslüman'ın sıkıntısını giderirse, Allah da kıyamet günü onun sıkıntılarından birini giderir'' (Hadis-i Şerif)
SİMERENYA
OKUYUCU KÖŞESİ hakkındaki diğer yazılar
Gösterim: 2411 | E-posta
|
