|
Dernekkırı yazısından sonra araya Ankara seyahatimiz girdi, bir gün de ben mola verdim etti 6 gün…
Hani bir gelişme olur mu diye…
Olmadı. Beni arayan soran yok…
Okulu da…
O zaman ya okumamışlar ya da okumuşlar ama biz etkili yazamamışız demek ki diyecek ve devam edeceğiz…
Birkaç kere müdahale ettik hatırlarsınız ve prefabriklerin zamanla kaldırılacağı ama bundan sonra kesinlikle yeni tahsisin yapılmayacağı sözünü almış, sizinle de paylaşmıştık.
Söz, sözde kaldı…
Kısa bir süre önce -vicdanlı adamlar ya- dayanamamışlar; amanın çok muhtaç bir aile, vallahi yatacak yerleri yok da arabada kalıyorlar, yazıktır nidaları arasında Doğu'dan göçme bir aileye yeni tahsisat yapmışlar.
Haliyle çocukları da Dernekkırı Mehmetçik İlköğretim Okuluna…
Çok muhtaç bir aile ya, hadlerini bilecekler ya, dua edecekler ya, sizin bu yardımınız karşılığında müteşekkir olup devletin ve yüce Türk milletinin kıymetini bilecekler ve önünde saygıyla eğilecekler ya; çok beklersiniz…
Hemen ertesi gün, çocukları bir roman çocuğun boğazını sıkar, roman çocuğun ailesi gelir Doğulu çocuğun kafasını kırar, Doğulu göçerler gelir Roman vatandaşlara saldırır, daha kalabalık oldukları için roman vatandaşlar saldırıyı püskürtür, pompalı tüfek ve baltalar havada uçuşur.
Siz de o okulda öğretmensiniz…
Bir bakıyorsunuz ki kıyamet kopmuş ve siz de tam ortasındasınız...
Bir gün değil hemen her gün benzeri olaylara şahit oluyorsunuz…
Kendi aralarında ki kavga bile bir şekilde size sıçrıyor.
Nitekim bunda da kabak okul idarecilerinin başına patladı, yeni gelen aile tarafından tehdit edildiler…
Okulumuzun aile profili belli, ya çocuklar?
Son yazımızda, babasının annesini veya ablasını satmasını mutat bir meslek zanneden çocuğumuzdan örnek vermiştik…
İşte o çocuklar için bireysel ve toplumsal ne kadar arızalı davranış varsa gayet normaldir.
Başak bir dünya, başka bir ev başka bir ortam görmemişlerdir çünkü…
Küfür… ama en galiz küfürler, onlar için sıradan hitap cümleleridir ki öğretmen de nasibini alır her daim…
Dolayısıyla müdahale etmek, uyarmak okkalı bir küfürle karşılık bulur ki en iyisi bulaşmamaktır.
Siz bulaşmadıkça onlar tepenize çıkar, haliyle roller değişilir, öğretmen susar ve pusar öğrenci okulun, sınıfın ve bahçenin hâkimidir…
Ders yapmak, ders işlemek mümkün değildir.
Zamana oynar her iki taraf…
Herkesin gözü saattedir yani…
Eskiden karakol okulun yanındaydı, kısmen etkili oluyordu.
Şimdi o da yok ve okul personelinin güvenliği çok büyük bir sorun Dernekkırı'nda…
Uzatmayalım…
Sordum, mevcut valimiz hiç uğramamış…
Kaymakam, hani gittiği okullarda nutuk atacam diye saatlerce öğretmeni ve öğrenciyi esir eden kaymakam; yarım saat duramamış…
Milli Eğitim Müdürü gitmiş ama nasıl kaçtığını ‘gelin bana sorun' diyor…
Peki…
Sizin hiç gitmediğiniz, gittiyseniz de 10 dakika tahammül edemediğiniz bir okula benim öğretmenim gitmek zorunda mı?
Siz bu okulu kapatmadığınız müddetçe evet…
Kapatmıyorsunuz…
Biraz bulaşmak istemiyorsunuz belli, biraz da hükümetin açılım saçılım projeleri sizi etkilemiş ki oralı olmuyorsunuz.
O zaman, öğretmenlerin ve sair personelin güvenliğini sağlayın…
Siz devlet değil misiniz?
Siz isteseniz öğretmen başına 10 jandarma dikemez misiniz?
Ama sizin önce anlamanız, anlamak için de yaşamanız gerek galiba…
O halde gelin nöbete bindirelim, herkes yarım gün mesai harcasın Dernekkırı'nda, bırakın yarım günü bir saat takılsın.
Orada yapın işinizi, orada karşılayın misafirlerinizi, orada atın nutuklarınızı…
Ama şöyle bir 10 dakikalığına sınıflara da girin gelmişken, bakalım zapt edebilecek misiniz?
Bakalım dayanabilecek misiniz?
Yapamazsınız değil mi?
Peki, yapmak zorunda olanlar?
Onların da sabır taşı çatlamak üzere, haberiniz olsun.
Bugün yarın kalkıp; "Kusura bakmayın da biz sizin enayiniz değiliz. Artık yeter.
Burada, hiçbir zaman kendi öğretmen karınızı, kendi öğretmen çocuğunuzu, kendi öğretmen yakınınızı göndermeyeceğiniz gibi kendinizin de sorumluluk alanınızda olduğu halde gelmek ve görmek istemediği bir okul var ve ben böyle bir okulda çalışmak zorunda değilim. Ya gelin düzeltin ya da alın bizi buradan" derlerse şaşırmayın…
Erol Afşar hakkındaki diğer yazılar
Gösterim: 1630 | E-posta
|
