Bu köyden ya hafız çıktı, ya da pehlivan!
     'Bir Yokluk Hikayesi' yazı zincirimizin bu seferki halkası Geyve'nin en güzel köylerinden birisi, adeta Cennet'in bir köşesi, tek başına bir meyve bahçesi Çine'den.
     Çine, gelişmekte olan köyler listesinin, beklide ilk sıralarında kendine yer bulan çok güzel bir köy. Hele bir de yol kenarında çalışmaktan yorulmuş, meyvelere attığı ilaçla sakalları sararmış bir amca bulup başlarsanız muhabbete, dokunmayın keyfinize o zaman. Ben buldum mesela.
Bünyamin amca.
      -Bünyamin amca, biraz bize kendinizden, gençlik yıllarınızdan bahseder misiniz.?
      -65 yaşındayım ben evlat. İki oğlum var. Birisi Manisa da, birisi Adapazarı'nda. Kızım ise Geyve'de. Ben hayat arkadaşımla beraber kaldık köyde.
        Yaşına bakarak, oldukça hareketli Bünyamin Amca. Yerinde duramıyor anlatırken.
      -Canın sıkılmıyor mu çocuklar olmayınca?
      -İnsan, canını ancak kendi kendine sıkar evlat. Genellikle boş, tembel tembel oturursa ve kendinide buna alıştırırsa sıkılmasında ne yapsın? Ben gençliğimde de böyle çalışkandım şimdi de. Meyve bahçelerim var benim.
Şeftali, kiraz daha ağırlıklı tabi.
        -Gençliğin nasıldı Bünyamin amca?
       -İnan o yıllarımız daha dolu dolu geçti. Belki bu kadar kara toprakta işimiz yoktu ama köyler arasında gel-gitlerimiz vardı. Sık sık hayır cemiyetleri olur, köyler arasında yarışlarımız vardı. İyi biliyorum, yirmi kişilik bir gurupla Taraklı nın bir köyüne gittik. Sadece güreşmek için. Çine güreşçileri ve hafızlarıyla ünlüdür biliyor muydun evlat? Bu köyün her hanesinden ya hafız çıkmıştır ya da pehlivan. Gece geç saatlere kadar, şimdiki köy camisinin yerinde çayırlık vardı, orada aramızda güreşir eğitim yapardık. Sabırlar Köyünde (Taraklı'ya bağlıydı, yakın zamanda Geyve'ye bağlandı Sabırlar Köyü) kuvvetli bir hafız vardı. Oraya günebirlik ders almaya giderdik. Taraklı'ya Kurşunlu Camiye mukabele okumaya giderdik yürüyerek. Hatta oraya varıncaya kadar cüz dağıtır aramızda, bir hatim okurduk.
         Yokluk gördük ama acısını yaşamadık biz evlat. Mutluyduk. Paylaşırdık. Tıpkı düğünlerde konak paylaştığımız gibi. (Konak paylaşımı, bir tür misafir paylaşımıdır.) Bir şinik (eski bir tahıl ölçüm aleti) buğdaya iki ay harman sürdük. Öküzün biri hastalandı. Sanki babam hastalandı. Haneden cenaze çıkmış gibi olurdu.
          Şimdi zenginlik var. Bolluk var. Ama gel-gitler azaldı. Selam azaldı. Sohbet azaldı. Paylaşmak azaldı. Düğünler bile bir tabak yemekle başlar ve onunla biter oldu. Ha birde bir zarf. Maalesef.
           - Haklısın Bünyamin amca. Bunlarında bir sebebi var. Biz yeni nesil. Yol yakınken helallik ver bize.
 Şaka karışık, tebessümle söylemiştim bunu. Ama içimde ki vicdan rahatsızdı gerçekten.
 -Bizi memnun eden şeylerde var evlat. Yakın zamanda çocuklarımız arasında okuma yarışı oluştu. Köyümüzden ziraat mühendisi, müdür, imam hatta doçent bile çıktı. Bak şimdi aklıma geldi. Komşunun oğlu Sakarya'da birinci oldu. Şimdi
Ankara'da okuyor. Hem de para alıyor (burslu).
   Muhabbetin başında ki gururu yerine gelmişti şimdi. 'Bünyamin Amca sen her şeyin en güzeline layıksın. Senin arkadaşların aslında bu sıradanlaşmış hayatı hak etmiyorsunuz. Fakat …...' Yutkunuyorum, söyleyemiyorum. Sofraya oturuyoruz. Muhabbet tadında ki nohut yemeğini yemeğe başlıyoruz.

Siyah bir kedinin küskün tavırlarını izleyerek evden çıktık. Bir parça ekmek vermediğimizden küsmüş olmalı ki hızlıca uzaklaştı bizden.
      Güzel temenniler ile yürekten sarılarak, ellerimizi sıkarak cennet köşesi Çine'den ayrılıyoruz.

SEMROM

İlk Yorumu Siz Yazın

Yorum Yaz

Lütfen Yorumlarınız Haberin Konusuna Uygun Olsun. Kişisel Sözlü Kelimeler Silinecektir.
Adınız:
Başlık:
BBCode:
Yorum:
Güvenlik Kodu:*
	Bu Habere Yazılan Yorumlar Hakkında E-Posta Aracılığıyla Bilgilendirilmek İstiyorum