|
İki hırsız, bir gün sinsice bir eve girerler. Yükte hafif pahada ağır bulduklarını çuvallarına doldururlarken ev sahibi uyanır.
Hemen pencereden atlayıp kaçarlarken ev sahibi bağırır, kaçmayın lan, o.. çocukları…
Bir tanesi durur, arkadaşına döner; Allah kahretsin beni tanıdı, sen bari kaç kurtul…
***
Arkadaşın biri aradı, zoruna gitmiş, şikayet edecekmiş…
Zoruna gitmesi normal mi bilmiyorum.
O hale geldik ki, sokaklarda, ev sahibinin seslendiği gibi belediyeden anons ettirseniz neredeyse yarısı ‘eyvah beni buldular' der, üzerine alınır.
Ben de bazen bir yazı yazıyorum, hiç isim kullanmadığım halde, yazının içeriğinde geçen sıfatlardan yola çıkarak, Vallahi o biziz, bizi anlatıyor, bizi kastediyor diye yırtınmaya başlıyorlar.
Bilmeyenler de öğrensin, ceza kanunumuzda örneğin hırsıza hırsız demek suç, hakarete giriyor…
Yani yaptığınız bir namussuzluk yüzünden cüzi bir ceza alırken, sizin namussuzluğunuzu ifşa edenden yüklü miktarda para kazanma şansınız var, maalesef…
Yazılarımızdan dolayı yargılandığımız duruşma salonlarında mahkeme heyeti bizi sürekli, tamam haklısın evladım, adam hırsız ama sen bunu yazılı veya sözlü ifade edemezsin, şeklinde uyarıyorlar.
Yani, kullandığım bazı sıfatların suç unsuru olması için birilerinin o sıfatları üstlenmesi gerekiyor.
O sıfatları sizin için kullandığımı, yani öyle olduğunuzu ispatlamanız gerekiyor…
Bizi kast etti, bizi tarif etti sayın savcım derseniz, savcı soracak; kardeşim, piyasada sizden bir sürü var, sizi kast ettiğini nereden biliyorsunuz?
Dolayısıyla, şikâyet etmeden önce bir daha düşünün derim, ben…
***
İlginçtir bu tür duruşmalarımız…
Mesela şunun gibi;
Küçük kasabanın birinde, bir caminin tam karşısında arazisi olan adam, arazisi üzerine bir meyhane inşa etmeye başlamış. İmam ve cemaat buna şiddetle itiraz etmişler, ancak mal sahibinin kendi arazisi üzerine nasıl bir iş yeri açacağına da yasal olarak karşı çıkamamışlar. Tüm cemaatin tek yapabildiği şey, imamın öncülüğünde bu meyhane için her gün beddua etmekten öteye geçememiş.
İnşaat ilerlemiş ve açılışına birkaç gün kala her nasılsa şiddetli bir yıldırım düşmesi sonucu meyhane yerle bir olmuş.
Caminin cemaati bu olaydan duydukları büyük memnuniyeti saklamaya gerek görmemişler, ancak meyhane sahibi adam, cami imamının ve cemaatin direk veya indirek olarak bu hasardan sorumlu oldukları iddiası ile camiye karşı tazminat davası açmış.
Cami imamı ve cemaat, savcılığa verdikleri savunmalarında bu konuda herhangi bir şekilde sorumlu tutulmalarına şiddetle itiraz etmişler, bu olayın kendi dualarından dolayı meydana gelmiş olabileceği iddiasını da kabul etmemişler.
Gerekli tüm belgeler tamamlanıp mahkemeye günü geldiğinde hâkim dosyayı dikkatle incelemiş ve taraflara dönmüş;
Bu konuda nasıl bir hüküm verebileceğimi bilmiyorum, ortada tuhaf bir durum var. Taraflardan birisi duanın gücüne inanan bir meyhane sahibi, diğeri ise duanın gücüne kesinlikle inanmayan bir imam ve cemaati...!
İlginç olur değil mi? Bir yanda hayır ben onları kast etmedim diyen bir yazar, öbür yanda vallahi billahi o biziz, biz öyleyiz, inanmıyorsanız şeceremizi inceleyin, diye yalvaran bir güruh…
Çok ilginç olacak, çok…
***
Madem başladık, bir ilginç duruşma örneği daha ama hayvanlar aleminden…
Hayvanistanın orta boy ülkelerinden birinde hayvanlardan biri ülkenin başkanına Et kafalı demiş.
Hayvancağızı derhal yakalayıp, Başkanın manevî şahsiyetine hakaretten hakimin önüne çıkartıvermişler.
Hakim dosyayı inceledikten sonra kararı okumuş; Başkanımızın manevi şahsına hakaretten 2 yıl, Devlet sırrını ifşa etmekten 20 yıl, toplam 22 yıl ağır hapis…
Zavallı hayvancağız, şaşkın ve çaresiz yüksek mahkemeye başvurmuş.
Yüksek mahkeme cezayı 2 yıla indirmiş.
Gerekçeli karar da şu yazıyormuş;
Başkanın Et Kafalı oluşu devlet sırrı olmaktan çıkmıştır!
Hani bazı şeyler artık sır olmaktan çıktığına göre, öyle ağır bir ceza alacağımı falan da sanmıyorsunuzdur değil mi?
Erol Afşar hakkındaki diğer yazılar
Gösterim: 1460 | E-posta
|
