|
Çarşamba sabahı yaşadığımız, hepimizi derinden sarsan şok olaydan sonra her dakika, her saniye o güzel insanların yüzleri gözümün önüne geliyor.
Sorular soruluyor, ayaktayım, geziyorum.
Belki cevaplar veriyorum, bazen konuşamıyorum, bazen konuşuyorum,
Ama ne konuştuğumu, ne yaptığımı bilemiyorum.
Yazı için bilgisayarın başına oturdum ama ne yazacağımı da bilmiyorum.
2 yıl önce, o güne kadar varlığından haberdar bile olmadığım bir dost kazandım.
Bir karıncayı bile incitmeyecek naiflikte güzel bir insan.
Herkese eşit yakınlıkta/ uzaklıkta olmak için özel önem veren, hiçbir kişinin hakkı başkasına geçmesin diye işinde son derece hassas davranan, Sakarya basınının gelişimi için hepimize yol gösteren, 2 yıldır devam eden devlet görevine rağmen gazetecilik ruhunu hiçbir zaman kaybetmeyen bir değerli insan.
Recep Bolat;
Basın İlan Kurumu Şube Müdürü.
Recep'ten birkaç ay önce tanıdığım ancak topu topu 3 kez beraber oturmuşluğumuz olan , yüzünden insani hasletleri çok rahat okunabilen bir başka güzel insan.
8 aylık bir çocuk babası.
Babası daha önce öldüğü için annesi ve kardeşine bakan, hak/hukuk nedir bilen, kendini iyi yetiştirmiş, kamuda önü açık bir yönetici adayı.
Devrim Ersen Özergin.
Recep'ten de, Devrim'den de çok daha önce tanıdığım, bir kez bile yüksek sesle konuştuğunu duymadığım, yürürken bile sanki kimseyi rahatsız etmemek için yavaşça hareket ettiğini düşündüğüm, yıllar sonra kavuştuğu babalık sevincini doya doya yaşayamamış bir güzel insan.
Sakarya basınının en sakin, en sessiz ismi.
Bir basın emekçisi, Yeni Sakarya Gazetesi'nden
Mustafa Süke!
Basın İlan Kurumu'nun genç denetçisi, pırıl pırıl bir insan.
Ökkeş Buğra!
Gazetelerin yararlandığı resmi ilanın adil dağılımı için gittikleri bir gazetede, insanlık dışı bir saldırının kurbanı oldu.
Devrim artık bizim için bir şehit!
Recep ve Mustafa ağır yaralı olarak kaldırıldıkları hastanelerde hayata döndürüldüler.
Şimdi her ikisi de hayata tutunmaya çalışıyorlar.
Aileleri, tüm sevenleri perişan.
Bir an önce iyileşmeleri için dua ediyorlar.
Ökkeş saldırıdan fiziki bir yara almıyor ama ruhunda onarılması güç yaralar var.
Olayı o kadar çok kişiyle, o kadar çok konuştuk ki, sürekli kafamda canlandırdığım bir mekanda, sanki o an oradaymışım gibi bir kez daha, bir kez daha yaşıyorum.
Her seferinde de kendi kendime isyan ediyorum!
Olayın benim açımdan o kadar çok dehşet veren yanları var ki; bunları düşündükçe kahroluyorum.
Elbet geride güzü yaşlı bir eş ve babasının yüzünü bile hatırlayamayacak 8 aylık bir yetim bırakan Devrim için tarifi mümkün olmayan acılar yaşıyorum.
Recep için, Mustafa için çok üzülüyorum.
Ama bir o kadar da çok sevdiğim mesleğim adına dehşet duyuyorum.
Kahpece sıkılan o kurşunların hedefi sadece o çok değerli 3 güzel insan değildi.
O kurşunlar tüm Sakarya basınına, hatta tüm Sakarya'ya sıkıldı.
Menfur olay hakkın, hukukun en çok gözetilmesi gereken bir yerde, bir gazetede meydana geldi.
İnsanlık dışı saldırı benim de taşımaktan onur duyduğum gazeteci kimliğini taşıyan, gazete sahipliğini bir güç olarak kullanmak isteyen biri tarafından gerçekleştirildi.
Saldırgan sadece gazete patronu değildi.
20 yıldır da büyük bir sivil toplum örgütünün; bini aşkın üyesi olan Şoförler Odası'nın başındaydı.
Saldırının duyulmasının ardından Türkiye'nin dört bir yanından arayan, bize güç vermek için Sakarya'ya kadar gelen meslektaşlarıma, Basın İlan Kurumu'nun yöneticilerine yaşanılanları izah etmekte zorlanıyorum.
Gelin kendinizi Sakarya Gazeteciler Cemiyeti Başkanlığı görevini yürütmeye çalışan benim yerime koyun.
Bu konuyu yazmaya devam edeceğim
Sezai Matur hakkındaki diğer yazılar
Gösterim: 1369 | E-posta
|
